Nie wszystko stracone - Rozdział 16

Adelaide, twój pomysł, więc od Ciebie zacznę :* Szczerze to wielbię twoje komentarze i zawsze wiem, że to Ty jeszcze zanim sprawdzę od kogo ;) Takie entuzjastyczne ^^

Puf. :3, moje sumeinie <3 Dziękuję za przypominanie o wattpadzie, bo często zapominam :* Dzięki Tobie mają co czytać :*

Safira, jesteś ze mną odkąd pamiętam i doceniam, że zawsze coś po sobie zostawiasz <3  Chciałabym, żeby każdy czytelnik zostawiał po sobie choć buźkę, tak jak Ty :*

Aiko, cieszę się, że Cię tu widzę, bo zanim zaczęłam pisać, czytałam wiele Twoich opowiadań :* Nawet teraz też czasem do nich wracam ^.^

Lidia ciekawe?, dziękuję za komentarze :* Widzę Cię za każdym razem <3

No i moje kochane Anonimki :* Rozróżniam Was po stylu pisania, a przynajmniej tak mi się zdaje ;D Dziękuję za to, że nawet bez podpisu zostawiacie mi tu swoją opinię :*

Dziękuję za całą wenę jaką mi przesyłacie! <3

 

- Powiedz coś – mruknął Amek, mając dość tej ciszy, która zaległa w samochodzie, kiedy tylko do niego wsiedli. - Jesteś na mnie zły?

- To zależy – Logan popatrzył na niego ze zmrużonymi oczami.

- Od czego?

- Od tego, kto zrobił ci tę malinkę.

Amek nie mógł powstrzymać szerokiego uśmiechu. Nie odezwał się ani słowem, tylko wpatrywał w Logana, szczerząc zęby.

- Czego się tak szczerzysz?

- Mam powód. - Uśmiech dalej nie schodził mu z twarzy, kiedy odpiął pas i pochylił się w stronę Logana, całując go mocno. Po chwili oderwał się i z powrotem zapiął pas.

- Chcesz nas zabić? Ja tu prowadzę.

- A jednak jakoś się nie opierałeś.

- Nie chciałem spowodować wypadku.

Kolejna cisza nie przeszkadzała już Amkowi tak bardzo. Był zajęty uśmiechaniem się i kontemplowaniem krajobrazu za oknem. Choć z racji tego, że jechali przez las nieoświetloną drogą, za dużo nie widział. Dlatego zaczął rozmyślać, co niestety doprowadziło do pozbycia się radosnego uśmiechu.

- Myślisz, że to bezpieczne? Jeżdżenie do ciebie na noc, kiedy każdy może nas zobaczyć? - zapytał w końcu, nie mogąc już znieść niepokoju, który w zastraszającym tempie w nim narastał.

- A ty co tak nagle?

- Po prostu dopiero teraz uświadomiłem sobie, do czego cię skłoniłem. Bo jeżeli ktoś się o nas dowie, zapewne stracisz pracę.

- Może ty o tym nie myślałeś, ale ja owszem.

- I co? Tak po prostu to ignorujesz?

- Nie, że ignoruję. Po prostu mnie to nie obchodzi.

- Jak może cię to nie obchodzić? Przecież to twoja praca. - Wpatrywał się w Logana jakby ten mówił, że niedźwiedź polarny jest różowy.

- Właśnie w tym rzecz. To tylko praca. Nie mam ochoty pracować, jeżeli ma to wyglądać tak jak w ciągu ostatniego roku. Choć ucieszę się, jak mnie nie wywalą za romans z uczniem.

- Kompletnie cię nie rozumiem. Tak się teraz zastanawiam, że gdybym był na twoim miejscu, to dałbym sobie kosza. W końcu jakby nie było wpieprzyłem ci się w życie z buciorami, powiedziałem, że cię kocham i zaciągnąłem do łóżka.

- Nie pochlebiaj sobie. O ile mi wiadomo, to ja cię do niego zaniosłem – zaśmiał się Logan, parkując samochód. Dojechali właśnie pod blok, ale żaden nie wysiadał. - Poza tym jestem już przyzwyczajony do użerania się z tobą, więc tak łatwo mnie nie zniechęcisz.

Wysiadł z samochodu, więc Amek zrobił to samo. Logan zamknął pojazd i ruszyli w stronę klatki.

- Broń Boże, nie mam najmniejszego zamiaru.

Weszli do mieszkania i po zostawianiu kurtek w przedpokoju, obaj ruszyli do kuchni.

- Zrobisz herbatę? - Logan złapał za jabłko i wgryzł się w nie, siadając na blacie.

- Od kiedy to gość robi herbatę? - Amek uniósł brwi, ale wyciągnął dwa kubki i torebki z herbatą, by po chwili wstawić wodę.

- Od kiedy wie gdzie się ona znajduje. Choć fakt, że uprawialiśmy seks na tym blacie też jest jakimś argumentem – powiedział Logan, a Amek parsknął cicho, zalewając kubki wrzątkiem.

- Nie zarumieniłeś się – stwierdził Logan, patrząc na Amka z uniesionymi brwiami. Wyrzucił ogryzek do kosza.

- Aż takie to dziwne? W końcu jestem facetem. Poza tym... - ugryzł się w język, choć wiedział, że już za późno. Logan mu nie odpuści.

- Poza tym, co? - Zmrużone oczy i krok w przód sprawiły, że Amek przełknął ślinę i cofnął się w stronę wyjścia z kuchni. Jak przypuszczał to tylko sprawiło, że Logan zrobił kolejny krok w przód.

- Poza tym, myślałem dzisiaj o tylu takich rzeczach, że będziesz musiał się bardziej postarać, żebym się zarumienił.

Tym zdaniem sprawił, że Logan zatrzymał się, wbijając w niego wzrok. Uniósł wysoko brwi, po czym opuścił je z powrotem na dół. Złożył ręce na piersi i po chwili się odezwał.

- Co wy żeście robili na tej imprezie? Malinki, zboczone wizje. To była jakaś orgia, czy co?

Amek parsknął śmiechem, nie mogąc zrozumieć jakim cudem mężczyzna nie pojął jego uwodzenia. Chyba bardziej bezpośredniego tekstu już wymyślić nie mógł.

- Nie ma się z czego śmiać. Chce wiedzieć, co się działo na tej imprezie – Logan wyglądał, jakby ktoś mu przywalił z bara i nie powiedział „przepraszam”.

- No nie wiem. W końcu tyle się tam działo. To całowanie, lizanie, malinki i cała reszta...

Amek nie mógł się powstrzymać przed małą grą. Liczył, że Logan się wkurzy.

- Okej. W takim razie śpisz na kanapie.

Mina Amka zrzedł, kiedy Logan odwrócił się do herbaty z poważną miną.

- Ej, Logan, ja tylko żartowałem. Słyszysz? Nabijam się z ciebie. Nic tam nie było. Tylko gra w butelkę, nic więcej.

Zrozumiał co się dzieję, dopiero, kiedy Logan nie wytrzymał i uśmiechnął się, maskując to kaszlem.

- Naucz się lepiej kłamać, jak chcesz mi wciskać kity. Miałeś minę jak wszyscy ci, którzy mówią „pies mi zjadł pracę domową”.

Amek spojrzał an niego spode łba.

- Mimo wszystko mam ochotę usłyszeć to dwoje myśli, o których mówiłeś – szepnął Logan, zbliżając się do niego tak, że pomimo braku dotyku czuli ciepło bijące od drugiego ciała.

Tym razem Amek już nie powstrzymał lekkiego rumieńca. Jak ten facet to robił, że wystarczył jego zapach, a on zmieniał się z powrotem w niewinnego chłopaka.

- Cóż, ale herbata nam wystygnie – powiedział mało przekonująco i dobrze o tym wiedział. W głębi duszy nawet nie chciał być przekonujący.

- Wypiję zimną – Logan złączył ich usta, chwytając Amka za pośladki. Na ten niespodziewany ruch, szatyn jęknął cicho, zbliżając się do mężczyzny jeszcze bardziej. Wystarczyła chwila, a już nie pamiętał o herbacie. Nawet nie wiedział kiedy jego nogi owinęły się wokół bioder Logana i obaj znaleźli się w sypialni.

- Rozbierz mnie – Amek już nie mógł się doczekać, aż znów poczuje na skórze ciepło ciała Logana. Chciał ponownie przeżyć to cudowne uniesienie i znów złączyć się z Loganem. Brakowało mu bliskości, tęsknił za nią od kiedy wyszedł ostatnim razem z tego ciepłego łóżka.

Nie musiał długo czekać na spełnienie prośby. Koszulka wylądowała na ziemi, a po chwili dołączyły do niej pozostałe części garderoby. Tym razem jednak Amek również wziął się za rozbieranie Logana, ściągając w pierwszej kolejności jego spodnie. W ten sposób szybko obaj leżeli nadzy, błądząc rękami po swoich ciałach i nawet na chwilę nie rozłączając ust. Przynajmniej dopóki Amek nie wylądował na Loganie.

Usiadł mu na biodrach, całując go w szyję, palcami dokładnie badając każdy kawałek skóry. Nie potrwało to jednak długo, gdyż po chwili to on leżał pod drugim mężczyzną i jęczał, kiedy ten przygryzał jego skórę.

Spiął się, kiedy poczuł w sobie pierwszy palec, ale na jego penisie szybko pojawiła się dłoń, która sprawiła, że nawet nie myślał o tym, co się dzieje z tyłu. Kiedy jednak palce zniknęły, otworzył oczy i przyciągnął Logana do pocałunku. Ponownie znalazł się na nim, lecz tym razem nie dał się obrócić. Całował go przez chwilę, po czym pociągnął zębami za jego wargę, równocześnie nabijając się na jego członka.

Zatrzymał się an chwilę, uspakajając oddech i leniwie całując się z Loganem. W końcu jednak poruszył się, a ręce na jego biodrach mu w tym pomogły. Nabijał się powoli, wręcz leniwie, a brunet go nie pospieszał. Wpatrywali się w siebie, nic nie mówiąc, od czasu do czasu tylko łącząc swoje usta w czułych pocałunkach. Kiedy Amek czuł, że niewiele mu już zostało, przyspieszył, doprowadzając ich obu na skraj.

- Kocham cię – powiedział Amek, wtulając się w tors Logana. Uwielbiał te momenty, kiedy obaj wyczerpani leżeli w łóżku.

- Ja ciebie też – odpowiedział, a Amek podniósł się i z uśmiechem go pocałował. Był taki szczęśliwy, że nie omieszkał podzielić się tym z Loganem.

- Ale wiesz, ze pozostały nam cztery godziny snu? A ciebie jutro będzie bolał tyłek. Nie wróżę ci miłego dnia.

- Psujesz atmosferę.

- Zawsze możemy się zerwać ze szkoły.

- Tak po prostu? Nie musisz mieć jakiegoś papierka?

- Jakoś da się załatwić.

- W takim razie jestem za. Mam jutro kartkówkę z artystycznych.

- Zastanawiam się jakie usprawiedliwienie od ciebie dostanę. Choroba? Wizyta u lekarza?

- Zwalę na tyłek. Myślisz, że „nadwyrężenie” będzie wiarygodne?

- No nie wiem, coś mi się wydaje za mało „nadwyrężony” - powiedział i ścisnął pośladki Amka, który poczuł jak sperma Logana ścieka mu po udzie. Zarumienił się, uświadamiając sobie jak to musi wyglądać.

- Szczerze to spać mi się chce. Ale najpierw prysznic.

- Jestem za – Logan uśmiechnął się słodko.

- Nie ma mowy. Chce się umyć, a nie pobrudzić jeszcze bardziej – szturchnął go lekko, po czym podniósł się i poszedł do łazienki. W sumie to pobiegł, zamykając Loganowi drzwi przed nosem.

- Wrócimy do tego jutro! - usłyszał jeszcze przez drzwi.

* * *

- Widziałaś Logana? - Radek niechętnie podszedł do Aleksandry Kałaput. Niestety tylko ona znajdowała się w pokoju nauczycielskim, więc nie miał wyboru. Ku jego zdziwieniu, nie zrobiła żadnej dziwnej miny, nie odezwała się piskliwym głosem, ani nie powiedziała nic głupiego. PO prostu zaprzeczyła i zaproponowała herbatę, gdyż właśnie robiła dla siebie.

- Chętnie, dziękuję. Nie wiesz, co z nim? Dopiero przyszedłem, a już mam za niego zastępstwo.

- Nie wiem dokładnie. Aneta mówiła coś, że ma jednodniowego wirusa.

- No trudno. Każdemu się zdarza.

- Nie wierz w to. To wymówka albo na kaca, albo na seks.

- Niby skąd...? W sumie nie ważne – Radek upił łyk napoju, po czym znów spojrzał na Aleksandrę. Wydawało mu się, że wygląda inaczej i po chwili zauważył, o co chodziło. Nie miała na sobie kilograma tapety, ale lekki makijaż. To dlatego wyglądała tak normalnie. Dopiero bez dodatkowej „twarzy”widział, że była piękną kobietą. Ciekawe, co się z nią stało.

- Wszyscy stosują takie wymówki. A Logan nigdy nie choruje na krócej niż trzy dni. Pewnie jest ze swoją narzeczoną.

Radek niemal opluł się herbatą. W porę jednak mruknął „gorące”, tłumacząc dziwny ruch. O czym ta kobieta mówi? Jaka narzeczona? Może nie wychodzili w ostatnim czasie, ale o narzeczonej by wiedział. Chyba, że to jakiś trik Logana, a wtedy lepiej, żeby udawał wtajemniczonego.

- Skąd o niej wiesz? Poznałaś ją?

- Nie. Słyszałam od dwójki uczniów. Jej brata zresztą. To chyba jest poważne, więc nawet ja sobie go odpuściłam.

Więc to odpuszczenie sobie Logana ją tak zmieniło? Niesamowite, a zdawałoby się, że powinno być na odwrót. Jednak to nie to najbardziej ciekawiło Radka. Chciał dowiedzieć się jak nazywa się ta narzeczona.

- Aż tak poważne? Myślałem, że to tylko chwilowe – powiedział, ostrożnie obserwując reakcję Aleksandry. - Jak ona miała?

- Pola Sęk. Wybacz, ale muszę iść. Sztalugi czekają.

- Jasne.

Radek zmarszczył brwi. Sęk. Amadeusz Sęk, który na pierwszej lekcji oznajmił, że jest jedynakiem. I którego siostra jest narzeczoną Logana. Pomijając już fakt, że jest uczniem, który wie o jego związku z Wojtkiem. Nie żeby się wstydził, ale musiał z nim porozmawiać. Przy okazji zapyta o tę siostrę. Coś mu tu nie grało, a nie chciał, aby Logan wplątał się w coś dziwnego. Wystarczająco już wycierpiał.

* * *

- Właśnie. Przyjaźnisz się ze Świerkiem, nie?

- Można tak powiedzieć. Choć ostatnio rzadko wychodzimy, a co?

- Nic. Nie powinienem o tym mówić.

- To trzeba było tego nie robić, ale jak już zacząłeś, to nie pozwól, żeby mnie ciekawość zeżarła – Logan przycisnął go mocniej do swojego boku, a Amek westchnął. Mógł się nie odzywać.

- Nie chcę zdradzić jakiegoś z jego sekretów. Skąd mam wiedzieć ile wiesz.

- Teraz to już ci nie odpuszczę. Co masz na myśli.

- Jakby ci to... Widziałem go z kimś.

- Z facetem? O to ci chodziło? Bo zdaję sobie sprawę, że jest gejem.

- Ale nie wiesz z kim się spotyka? - Logan zmarszczył brwi, zastanawiając się głęboko. Skoro Amek poruszał ten temat, to musiał widzieć Radka z kimś, kogo zna, a w tym momencie tylko jedna osoba przychodziła mu do głowy.

- Nie mów, że widziałeś go z Wojtkiem?

- Czyli jednak wiesz?

- Nie wiedziałem. Co prawda zauważyłem, że coś do niego miał, ale nie myślałem, że będą razem. Choć w sumie pasują do siebie. Madzia będzie miała wspaniałych tatusiów.

- Madzia to ta dziewczynka? Słyszałem, że jest pod opieką Resztki. Pewnie po to byli w sądzie. Tam ich widziałem, jak czekałem na autobus. Problem w tym, że oni też widzieli mnie. Będę się czuł dziwnie na biologii i geografii.

- Patrząc z twojego punktu widzenia to musi być rzeczywiście niezręczne. Widzieć nauczycieli w takiej sytuacji.

- Hmm, jednego widziałem w gorszych – Amek uśmiechnął się łobuzersko.

- To co innego. Jesteśmy partnerami, więc to zupełnie inna sytuacja.

Amek zamarł i wpatrywał się w Logana. Dobra może i uprawiali seks, powiedzieli sobie, że się kochają, ale nikt nic nie mówił o związku. Znaczy dla niego był to szczyt marzeń, ale nie oczekiwał, że tak szybko to nadejdzie. I że mężczyzna w ogóle bierze go na poważnie.

- Hej, żyjesz? Zaciąłeś się?

- Partnerami? - Amek uśmiechnął się szeroko, patrząc na Logana z szeroko otwartymi oczami.

- No chyba, że wolisz mnie nazywać swoim chłopakiem. Dla mnie bez różnicy.

- Nie oto mi chodzi. Więc jesteśmy w związku? Razem.

- No w związku ciężko być osobno, więc chyba tak – zaśmiał się Logan. Ta dziecinna radość na twarzy Amka sprawiała, że czuł się szczęśliwy.

- Nawet nie wiesz jak bardzo cię kocham. - Amek rzucił się na niego i objął rękami za szyję, przy okazji całemu na nim leżąc.

Logan uśmiechnął się. Każdy kolejny dzień miał więcej kolorów, a to wszystko za sprawą tych dwóch magicznych słów, które słyszał od tego chłopaka coraz częściej.