Rozdział X

Przepraszam wszystkich, którzy czekali na rozdział o 6:00 :) Nie mam pojęcia dlaczego rozdział się nie wstawił, gdyż wcześniej ustawiłam publikację :( Dziękuję wszystkim za komentarze <3 Dzięki wam mam motywację do dalszego pisania :* Nie przedłużam i życzę miłego czytania :D

*          *          *

Fenix przez cały czas leciał równym tempem, ogromnymi skrzydłami młócąc gorące powietrze. Na nic się zdały moje próby uwolnienia się z jego szponów. Z drugiej strony, nie starałem się za bardzo. Wizja spadania z kilkuset metrów nie była zbyt zachęcająca. Ptak co chwilę zerkał w moją stronę, jakby upewniając się, że jestem w jego łapie. Coś zaczęło ruszać się w mojej kieszeni, a po chwili Ave wynurzyła swoją zaspaną główkę. Spojrzała w dół, a później na Fenix'a i pisnęła cicho. Schowała się z powrotem i więcej się nie pokazała. Pogłaskałem ją uspokajająco, choć sam ledwie powstrzymywałem drganie rąk.

Po kilku minutach ptak zaczął obniżać lot. Spojrzałem w dół i aż zakręciło mi się w głowie. Miasto pozostawiliśmy w tyle, teraz lecąc nad skałami. Z tej wysokości większość z nich wydawała się dosyć ostra i spiczasta. Modliłem się, aby Fenix nie rozluźnił uchwytu, a na wszelki wypadek chwyciłem się jednego z wielkich palców. Ptak ponownie spojrzał w moją stronę i wydał z siebie pisk, taki, jaki usłyszałem tuż przed oderwaniem się od ziemi.

Ku mojej uldze, kamienie pod nami zaczynały się zaokrąglać. Nie wiem jakie miało to znaczenie, bo przy takiej wysokości zginąłbym nawet zderzając się z galaretką, ale ta świadomość trochę mnie uspokoiła.

Fenix zwolnił i zatoczył w powietrzu duże koło, powoli zbliżając się do ziemi. Jeśli zechce wylądować na łapach, to przynajmniej zginę szybką śmiercią. Byliśmy już jakieś trzy mety nad ziemią, więc zamknąłem oczy, spodziewając się najgorszego.

Kiedy przez kolejne kilka sekund nic się nie działo uchyliłem jedną powiekę i spojrzałem w dół. Byłem tylko metr nad ziemią, a szpon Fenix'a właśnie się rozluźnił. Spojrzałem w górę, a ptak pisnął zachęcająco.

Zeskoczyłem i stanąłem przodem do zwierzęcia. Fenix machnął skrzydłami i wylądował tuż obok, na piechotę ruszając wgłąb jaskini.

Coś mi tu nie pasowało. Jakie zwierze sprowadza ofiarę do gniazda, zostawiając ją przy wyjściu, aby mogła uciec? Wyjrzałem z jaskini i zobaczyłem ścieżkę prowadzącą w stronę miast ognia. Mógłbym po prostu wyjść.

Spojrzałem na ptaka, ale ten zniknął już za ścianą, pozostawiając po sobie tylko delikatny blask.

Coś mi podpowiadało, że gdyby chciał, już byłbym martwy. Przecież jeśli był mitycznym stworem, to musiał być inteligentny, prawda? Pozostawił mi wybór: albo pójść za nim i poznać odpowiedzi na pytania, albo uciec i bez niczego wrócić do miasta.

Westchnąłem, przeklinając swoją głupotę i ruszyłem za nim. Podbiegłem kawałek i wyjrzałem zza ściany. Fenix szedł powoli ku kolejnemu zakrętowi, jarząc się w ciemności. Trzymałem się kilka metrów za nim.

Ptak zakręcił, a jego światło zaczęło się mieszać ze światłem słonecznym. W końcu ptak zatrzymał się na środku dużego skalnego pomieszczenia. Przez dużą szczelinę w suficie wpadły promyki słońca, oświetlając cały pokój. Dosłownie, pokój. Było w nim łóżko, kilka szafek i jedna duża szafa, kanapa, wszelkie przyrządy kuchenne i wszystko, co niezbędne do życia.

Stanąłem, raz po raz przecierając oczy. Przecież to niemożliwe, żeby ptak gotował, ubierał się i spał w ludzkim łóżku.

Spojrzałem na Fenix'a, a ten znów wydał z siebie pisk i zaczął świecić. Przymknąłem oczy, gdyż jego światło zaczęło mnie razić. Ptak zaczął się... kurczyć. Jego łapy wydłużyły się, dziób zaczął znikać, skrzydła zamieniły się w ręce i po chwili stał przede mną około trzydziestoletni szatyn z jaskrawo czerwonymi oczami. Miał na sobie długą do ziemi, złotą szatę z gdzieniegdzie powplatanymi czerwonymi nitkami. Jego włosy były krótko ścięte, a cała postać wydawała mi się dziwnie znajoma.

Cofnąłem się o krok, niepewny, czy nie zwariowałem. Najpierw Irada zmienia się ze staruszki w nastolatkę, a później olbrzymi ptak na moich oczach staje się mężczyzną.

- Witaj, Araelu – mężczyzna uśmiechnął się pogodnie i podszedł, obejmując mnie. – Nawet nie wiesz, jak za tobą tęskniłem.

Stałem nieruchomo, dając się obejmować. Mój umysł nie był w stanie wyjaśnić sobie, co tu się działo. Mężczyzna odsunął się i westchnął.

- Chodź, wszystko ci wytłumaczę. Napijesz się czegoś? Dalej lubisz herbatę pomarańczową?

- Mhm – kiwnąłem głową. Zamiast uzyskać odpowiedzi, miałem coraz więcej pytań. Skąd ten facet wie, że od zawsze uwielbiam herbatę z pomarańczą?

- Pójdę się przebrać i już do ciebie wracam – mężczyzna zniknął za ścianą, a po chwili wrócił ubrany w białą koszulę i zwykłe jeansy. W tym momencie wyglądał jak najnormalniejszy człowiek. No, może oprócz czerwonych oczu.

Usiadłem na kanapie, gdyż nie byłem pewny, czy moje nogi utrzymają mnie jeszcze choćby minutę. Po chwili Fenix usiadł na przeciwko, stawiając przede mną kubek z parującą cieczą. Sam pociągnął ze swojego kubka duży łyk wrzątku. To jednak nie zdziwiło mnie tak bardzo. Ten gościu był płonącym ptakiem, więc co to dla niego wypić gorącą herbatę? Wziąłem mały łyk napoju i zmrużyłem oczy. Uwielbiałem tę herbatę, a ostatnio miałem okazję pić ją kilka lat temu.

- Może najpierw powiesz mi co u Alice i Rachel? Później opowiem ci o wszystkim.

Super. Wiedział też o mojej rodzinie. Tak jakby kiedyś nas znał. Nie rozpoznawałem go, pomimo że wydawał się do kogoś podobny. Odchrząknąłem i opowiedziałem mu o mamie i siostrze. Może zapytał z grzeczności i nic go to nie obchodziło?

- Cóż, cieszę się, że z nimi wszystko dobrze. Po twojej minie wnioskuje, że raczej mnie nie pamiętasz?

- Nie. I nie mam pojęcia, czego pan chce od mojej rodziny. – Spojrzałem na niego pytająco, a on uśmiechnął się i oparł na fotelu. Ave wyjrzała z mojej kieszeni i spojrzała na mężczyznę, a ten skinął jej głową z uśmiechem. Bez strachu wyszła ze swojego schronienia i spoczęła mu na kolanach.

- Znam twoją rodzinę lepiej niż myślisz. Od osiemnastu lat obserwuje każdy wasz krok. Szczególnie ty, Araelu, cały czas pakujesz się w kłopoty. Tak jak twoja matka, kiedy była nastolatką.

- Znał pan moją matkę?

- Tak, nawet bardzo dobrze. Mieszkała tutaj przez ponad trzy lata.

- To niemożliwe. Mama nie była nigdy w Ignem.

- W samym Ignem nie, ale w tej jaskini – owszem. Wątpię, czy wam o tym mówiła. Zanim zaprzeczysz, wysłuchaj proszę wszystkiego, potem zadecydujesz, czy mi uwierzysz czy nie.

Otóż twoja matka jest potomkinią pierwszego Aquarina, to po nim odziedziczyłeś swoją moc, ale to później. Kiedy miała osiemnaście lat, została wysłana na misję. Ochraniała powozy z towarami przewożonymi z Ignem do Aquem. W tamtych czasach rozpoczęły się ataki Najeźdźców. Zaatakowali drużynę twojej matki i, mimo że broniła jej z całych sił, wkrótce została sama. Związali ją i chcieli zabrać ze sobą, ona jednak zdołała się uwolnić i uciec. Ukrywała się miedzy skałami i uciekała przed pościgiem. Tak się złożyło, że wbiegła do mojej jaskini. Nie było mnie wtedy, ale kiedy wróciłem, zobaczyłem błąkających się po moim terytorium Najeźdźców. Wypędziłem ich i wróciłem do jaskini, gdzie czekała na mnie niespodzianka.

Alice leżała ranna w moim łóżku, pogrążona w niespokojnym śnie. Domyśliłem się, że to jej szukali, więc nie wyrzuciłem jej na zewnątrz. W tamtych czasach nie byłem zbyt dobrze nastawiony do ludzi, podobnie jak oni do mnie. Opatrzyłem ją i czekałem, aż się obudzi. Tego samego dnia, kiedy zmieniałem jej opatrunki, obudziła się i oberwałem ogromnym strumieniem wody. Zacząłem się śmiać, a ona patrzyła na mnie zdziwiona.

Przez kilka dni była nieufna, zdradziła mi jedynie swoje imię. W końcu jednak zaczęła zadawać pytania. Powiedziałem jej, kim jestem, a ona nawet się nie wystraszyła. Kompletnie nic nie wiedziała o Ignem, więc także o moim istnieniu. To sprawiało, że musiałem naprawdę na nią uważać. Weszła nawet na terytorium mojego brata i musiałem walczyć, żeby jej nie pożarł. Smoki uwielbiają pożerać tych, którzy wtargną na ich teren.

Nie powiedziała mi, skąd pochodzi i, choć wiedziałem, że z miasta wody, mogła mieszkać w jednym z małych miasteczek. Zaproponowałem jej, że odwiozę ją do domu, ona jednak wtedy robiła się smutna i kiwała tylko przecząco głową. Tak więc została, chodząc za mną wszędzie bądź latając na moim grzbiecie. Musiałem pilnować, żeby moje pióra nie płonęły, przez co inni myśleli, że jestem chory, co jak na mitologicznego stwora jest dosyć dziwne. Później zaczęła zostawać i zajmować się domem, jeśli można tak nazwać moją jaskinię.

Po kilku miesiącach, Alice w końcu powiedziała mi wszystko, prosząc, żebym nie kazał jej wracać. Nie miałem serca jej tego robić, więc pozwoliłem jej zostać tyle, ile będzie chciała. Była naprawdę szczęśliwa, a ja widząc jej uśmiech czułem, że już zawsze chcę go oglądać. Właśnie wtedy uświadomiłem sobie, że się zakochałem.

- A-ale... – głos uwiązł mi w gardle. To nie było możliwe. Mama nigdy mi o tym nie opowiadała.

- Poczekaj – przerwał mi gestem i mówił dalej. – Twoja matka powiedziała mi, co czuje i tak po roku naszej znajomości urodziłeś się ty, a później Rachel.

- Więc ty...? Ale przecież... – Serce w piersi zaczęło mi walić, jakby chciało się wydostać. Mój ojciec zniknął, kiedy miałem dwa lata. Niemożliwe, aby dalej żył.

- Tak, Araelu, jestem twoim ojcem. – Mężczyzna rozpiął koszulę i zrzucił ją z ramion. Mogłem patrzeć jedynie na malunek na jego skórze. Niebieski delfin na obojczyku, taki sam, jak ma mama.

- Jak... Jak masz na imię? – zapytałem szeptem, ponieważ mój głos zaprotestował.

- Jestem pewny, że Alice wyjawiła wam chociaż moje imię. Zwą mnie Dewos.

Dewos. Tylko raz słyszałem to imię. Jeden jedyny raz, kiedy odważyłem się zapytać o ojca. Jeden raz, kiedy mama rozpłakała się przy mnie, wypowiadając tylko to jedno słowo. Nigdy więcej nie potrafiłem zapytać o tatę.

Nie odpowiedziałem, więc korzystając z okazji, mężczyzna kontynuował.

- Chciałem zostać z nią już na zawsze, jednak nie było to możliwe. Stałem się nieuważny, rzadziej pokazywałem się na zewnątrz, pomagając Alice zajmować się wami. Ludzie sądzili, że osłabłem. Pewnego dnia, kiedy wyleciałem aby sprawdzić granice terytorium, zaatakowali mnie. Sądzili, że nie będę umiał się obronić. Mylili się. Walczyłem, starając się nie zabijać, jednak przez to nie zauważyłem oddziału, skradającego się do jaskini. Wtargnęli do środka, a ja wyczułem ich dopiero, kiedy skończyłem z resztą.

Kiedy wbiegłem do środka Alice walczyła, trzymając Rachel na rękach. Ty stałeś za nią, ledwo umiejący chodzić. Dwoje Ignisów starało się obezwładnić waszą matkę, pozostali pilnowali wejścia. Kiedy dostrzegli moją ludzką postać, nie wiedzieli, z kim mają do czynienia. Straciłem panowanie nad sobą, wybuchnąłem ogniem. W wirze walki widziałem tylko Alice, starającą się ochronić was przed ogniem. Kiedy ja walczyłem, ona chroniła was przede mną. Ty jednak wybiegłeś zza jej nóg i znalazłeś się przy mnie, w centrum ognia. Przytuliłeś mi się do nogi. Przerażony powstrzymałem ogień i wziąłem cię na ręce. Nic ci się nie stało, mimo że stałeś w ogniu, w którym wcześniej spłonęło mnóstwo Ignisów. Wtedy zrozumiałem, że jesteś odporny.

Nie było już, z kim walczyć, ale dalej czułem się okropnie. Jeśli zostalibyście w tej jaskini, kolejni ludzie staraliby się was uwięzić. Zdecydowaliśmy, że wrócicie do Aquem. Nie było mi łatwo się z tym pogodzić. Pomimo tego zmusiłem Alice i w nocy poleciałem do miasta wody. Znalazłem dom i kupiłem go. Kilka dni później, nad ranem, na moim grzbiecie dostaliście się do Aquem. Starałem się was odwiedzać, jednak ludzie zaczęli mnie zauważać. Dla waszego bezpieczeństwa nie mogłem już przylatywać. Czasem tylko, kiedy Alice była poza miastem, widywałem się z nią, a ona mówiła mi o wszystkim. Dalej widuję ją, ale bardzo rzadko. Porozmawiałem z Wyrocznią Aquem, aby wysłała cię do Ignem. Nie tylko ze względu na mnie, ale także na ciebie.

Dobrze się czujesz? Jeśli chcesz możemy porozmawiać kiedy indziej. – Spojrzał na moją pobladłą twarz, a ja jedynie skinąłem głową.

To było zbyt dużo jak na jeden dzień. Wierzyłem mu, więc wszystko było jeszcze bardziej pogmatwane. Rozumiałem, czemu nas zostawił, dlaczego kazał mamie wrócić do Aquem. Wiedziałem już, dlaczego moje Błogosławieństwo było częściowo czerwone. Byłem potomkiem pierwszego Aquarina, ale także ognistego Fenix'a. Stanowczo zbyt dużo jak na kilka godzin.

- Ari, wiem, że to dużo, ale muszę wiedzieć. Zdarzyło ci się kiedyś użyć ognia?

- Jakiego ognia? Przecież jestem Aquerem.

- Tak, ale nie tylko. Ani ja, ani moi bracia nie mieliśmy wcześniej ludzkich dzieci. Wiem, że masz w sobie moc ognia, inaczej spłonąłbyś, dotykając mojego owocu. Kiedy to zrobiłeś poczułem, że owoc zareagował, ale tobie nic się nie stało. Nie złamałeś pieczęci, prawda?

- Nie jestem pewny, o czym mówisz.

- Masz dziwną bliznę? – Kiwnąłem głową, przypominając sobie o bliźnie na pośladku. – Taką w kształcie litery "S" z ogonkiem i dwoma zawijasami po bokach?

- Skąd wiesz? – Na moje słowa zaśmiał się cicho.

- Po pierwsze, przewijałem ci pieluchy. – Zarumieniłem się na tak oczywistą odpowiedź. – A po drugie, sam ją zrobiłem. Przed tym, jak wysłałem cię do Aquem, zablokowałem twój ogień. Nie wiem, co by ci zrobili, jeśli okazałoby się, że zamiast wodą, rzucasz kulami ognia.

Wypiłem pozostałą herbatę, zastanawiając się nad słowami ojca. Dalej dziwnie to brzmiało. Czułem się zmęczony, a ciepła ciecz wcale nie pomagała. Dewos wziął puste kubki i poszedł odnieść je do zlewu. Spojrzałem w górę i uświadomiłem sobie, że nadchodził wieczór. Przymknąłem na chwilę powieki, rozkoszując się ciepełkiem promyków, wpadających przez szczelinę w kamieniu.

- Ari, obudź się, musisz już wracać. – Ciepła dłoń pogłaskała mnie po głowie.

- Jeszcze chwilkę – mruknąłem, zakopując się pod kołdrą.

- Obawiam się, że Elin nie będzie chciał czekać.

- Elin?! Na śmierć zapomniałem – zerwałem się z łóżka i rozejrzałem nieprzytomnie. Mój ojciec zaśmiał się z mojego zachowania.

- Nie martw się, dopiero wszedł na mój teren. Ryzykant z niego, gdyby wszedł na teren któregoś z mojego rodzeństwa, już by nie żył. Cóż, lepiej, żeby tu nie wchodził. Jeśli chcesz powiedz mu o mnie, wiem, że ci na nim zależy. – Zarumieniłem się, a on posłał mi uspokajający uśmiech. – Dopilnuj tylko, żeby inni się nie dowiedzieli, nie licząc jego bliźniaczki. To prawda z tą więzią?

- Całkowicie. Wystarczy, że na siebie spojrzą.

- Pozdrów go od mnie i poproś, żeby więcej nie wchodził na moje terytorium bez pozwolenia. Mogę go z kimś pomylić i nie będzie za ciekawie.

Przeszliśmy przez jaskinię i stanęliśmy przed samym wyjście.

- Nie będę wychodził. Przychodź, kiedy tylko będziesz chciał, a jeśli będę potrzebny, zerwij mój owoc. Tak przy okazji, możesz spróbować, jest naprawdę smaczny. Tylko nie zachęcaj innych, nawet dla Ignisa, może się to źle skończyć.

- Dobrze, postaram się przyjść jak wszystko już sobie poukładam. – Uścisnął mnie z tęsknotą i kiwnął mi głową. Odszedłem kilka kroków i obejrzałem się. Stał i patrzył na mnie z delikatnym uśmiechem.

- Do widzenia... tato – uśmiechnąłem się i zszedłem na ścieżkę, prowadzącą w dół zbocza.

Przeszedłem kilka kroków, kiedy zza skały wybiegł Elin. Spojrzał na mnie z niedowierzaniem i przytulił, nim zdążyłem zareagować.

- Arael, nic ci nie jest? Jesteś ranny? Czego chciał Fenix? Zrobił ci coś? – Wszystkie te pytania wyrzucił z siebie, dalej trzymając mnie w ramionach.

- Elin, spokojnie, nic mi nie jest. Nic mnie nie boli, a on chciał mi coś powiedzieć.

- Na pewno dobrze się czujesz? Płonące ptaki nie mówią. – Odsunął się ode mnie, rozglądając wokół.

- Hmm, ten jest wyjątkiem – uśmiechnąłem się do niego i ruszyłem dalej ścieżką. Elin poszedł za mną. – Czemu biegłeś?

- Żartujesz? Porwał cię mityczny ptak, po tym, jak zerwałeś jego owoc! Koń nie chciał wejść na jego teren, więc musiałem iść pieszo. Myślałem, że chce cię zjeść, czy coś!

- Na początku też tak myślałem, ale, Elin, on jest... - Nie miałem pojęcia, jak ubrać to w słowa. - Nie wiem, jak mam ci to powiedzieć. Ja... to chyba za dużo. – Machałem rękami we wszystkie strony, czując się coraz bardziej sfrustrowany.

- Rybko, spokojnie, mamy dużo czasu, nie musisz mi teraz nic mówić.

- Muszę! Muszę komuś powiedzieć, ale obiecaj, że nie zdradzisz tego nikomu, a jeśli Ariel się dowie, też musi zachować to w sekrecie. Poprosił mnie o to, a ja go rozumiem. – Stanąłem i odwróciłem się do Elina, który cały czas szedł tuż za mną. Wyglądał na zmartwionego, ale równocześnie ciekawego tego, co mu powiem.

- Obiecuję, ale Ariel z pewnością to odkryje. Ledwo udało mi się ukryć kilka rzeczy z naszej podróży. – Kiwnąłem głową i chwyciłem go za rękę, prowadząc na samotnie stojący, wielki kamień. Usiadłem, a on zrobił to samo. Spojrzałem na ziemię i westchnąłem, obawiając się, jak zareaguje. Nie wiem, czego się spodziewałem. Po prostu czułem jakiś wewnętrzny niepokój.

Elin delikatnie obrócił moją twarz w swoją stronę, zmuszając mnie do spojrzenia na siebie. Teraz wyglądał na poważnie zatroskanego.

- Rybko, wszystko dobrze? Możesz mi powiedzieć, nie jesteś tu sam.

- Wiem, ale... – Znów westchnąłem, decydując się powiedzieć mu o wszystkim. – Po prostu daj rękę. – Elin, nie pytając o nic, podał mi dłoń. Ująłem ją w swoją i otoczyłem bańką wody.

- To może być trochę dziwne, ale podejrzewam, że podobne do tego, jak rozmawiasz z Ariel – zamknąłem oczy i pokazałem mu wszystko. Krok po kroku odtworzyłem całą rozmowę z ojcem, razem z obrazami i uczuciami, które mi wtedy towarzyszyły.

Kiedy skończyłem, wstałem i zacząłem chodzić tam i z powrotem przed Elinem.

- Już wiesz, o co mi chodziło. Mimo że go nie znam, wierzę mu, ale co jeśli to nie prawda, co jeśli tylko czegoś ode mnie chce? Jeśli już mu zaufam, a on okaże się oszustem? Kiedy wychodziłem z jaskini byłem pewny, że mówił prawdę, nawet nazwałem go tatą! A przecież znam go pół dnia. Elin, ja... Co ja mam zrobić? – Elin wstał i podszedł, zatrzymując mnie i ocierając pojedynczą łzę spływającą po moim policzku.

- Dobrze wiesz, co robić. Arael, może nie znam cię długo, ale wiem jaki jesteś. Widziałem, jak z nim rozmawiałeś, wiem co czułeś. Wierzysz mu i nikt nie będzie miał ci tego za złe. Wiem, jak bardzo dbasz o rodzinę. Możesz zyskać tatę, dać go swojej siostrze. Jeśli mu zaufasz, może cię zranić, ale ty także możesz to zrobić. Co jeśli naprawdę jest twoim ojcem, a ty go odrzucisz? Myślę, że warto dać mu szansę. Jeśli chcesz, możemy sprowadzić tu twoją rodzinę, wtedy zapytasz się mamy, czy to, co powiedział jest prawdą.

- Naprawdę mógłbyś to zrobić? – Spojrzałem na niego, ignorując łzy płynące mi po policzkach.

- Oczywiście, jeśli naprawdę tego chcesz. Wystarczy powiedzieć, więc nie płacz już. – Ujął moją twarz w dłonie i kciukami starł mokre ślady.

- Naprawdę się całowaliśmy w tym barze? – uśmiechnąłem się delikatnie, chcąc pokazać mu, że nic mi nie jest.

- Naprawdę – także odpowiedział mi uśmiechem, a jedną ręką objął w talii, przysuwając się bliżej.

- Hmm, nie do końca to pamiętam. – W jego oczach błysnęło rozbawienie, pomieszane z czymś jeszcze.

- W takim razie, chyba będę musiał ci przypomnieć – powiedział i dotknął swoimi ustami moich, najpierw delikatnie, ledwo je muskając.

Otoczył mnie jego zapach, który sprawił, że zapragnąłem więcej. Chciałem, żeby ta chwila trwała w nieskończoność. Oplotłem jego kark ramionami, nie chcąc już nigdy go puszczać.

Przysunąłem się do niego tak, że stykaliśmy się torsami. Elin ponownie dotknął moich ust swoimi, tym razem mocniej. Uchyliłem wargi, pragnąc doznać więcej przyjemnych dreszczy, które co chwilę przebiegały mi po kręgosłupie. Elin skorzystał z zaproszenia, powoli badając wnętrze moich ust. Uległem mu, splatając swój język z jego i nieświadomie mrucząc. Poczułem, że się uśmiecha, nadal nie przerywając przyjemnej pieszczoty.

Trwalibyśmy tak w nieskończoność, gdyby nie ciche chrząknięcie, które ledwo dosłyszałem, całkowicie zatracony w pocałunku.

- Chłopaki, wiecie, naprawdę przyjemnie się na was patrzy. Dosłownie para z was ulatuje. – Na dźwięk głosu Ariel chciałem się odsunąć, ale Elin przytrzymał mnie przy sobie. Dopiero teraz zauważyłem, że wokół unosi się mnóstwo pary. Nieświadomie otoczyłem nas małymi kropelkami wody, które, stykając się ze skórą Elina bądź moją, wyparowały.

Spojrzałem na Ariel, która z uśmiechem stała kilka metrów dalej i patrzyła na nas bez skrępowania.

- Co tu robisz? – spytał Elin niezadowolonym głosem. Dalej staliśmy przy sobie objęci, ale jemu najwyraźniej to nie przeszkadzało. Ja natomiast, jak to miałem w zwyczaju, zarumieniłem się porządnie i spuściłem wzrok na podłogę.

- Ratuje was przed śmiercią z rąk, albo raczej z dzioba Fenix'a. Choć wydaje mi się, że doskonale radziliście sobie beze mnie – znowu zaśmiała się cicho i odwróciła z zamiarem odejścia. Coś jednak ją powstrzymało, bo w ostatniej chwili spojrzała na nas i z figlarnym uśmiechem wskazała słupek obok siebie. – A tak przy okazji znajdujecie się nadal na terenie Fenix'a. Nie jestem pewna, czy jest przyzwyczajony do takich scen.

Ariel spojrzała na nas po raz ostatni i odeszła. W okolicy rozległ się znajomy pisk olbrzymiego ptaka. Tym razem nawet Elin się zarumienił i czym prędzej pociągnął mnie poza granice domu mojego ojca. Zacząłem się śmiać, a Elin po chwili do mnie dołączył. Nie puszczając mojej ręki, zaczął iść w stronę mojego nowego domu.