Nie wszystko stracone - Rozdział 2

 Dziękuję za komentarze :) Cieszę się, że Wam się podoba ^.^ 

Co do imion i nazwisk to tak po prostu mi się pojawiły w głowie. Nazwiska Logana nie zmienię, bo jako jedyne ma dla mnie znaczenie. Powiedzmy, że jest uhonorowaniem osoby, którą podziwiam :)

Betowała Margarita :*

Miłego czytania <3

Westchnął i otworzył oczy, rezygnując z dalszego snu. Słońce świeciło mu prosto w oczy, gdyż wieczorem zapomniał zaciągnąć żaluzje. Ciekawe, czemu jego budzik jeszcze nie dzwoni. Sięgnął po telefon i przeklął cicho. No tak, jego też zapomniał nastawić. Na szczęście pozostało mu jeszcze dziesięć minut do wyjścia.

Wstał i szybko wyciągnął z szafy jakieś ubrania. Nienawidził tych spodni, ale trudno. Nie miał czasu, by wybrzydzać. Minutę później był już na dole, w pośpiechu jedząc zostawione przez mamę kanapki. Rodzicielka wyszła jakąś godzinę temu, jak co dzień udając się do pracy. Była pielęgniarką, pracującą w pobliskiej przychodni. Ojciec za to pracował w firmie wykańczającej wnętrza.

Po krótkim pobycie w łazience, złapał za plecak i ruszył w stronę drzwi, wcześniej połknął tabletki, które od pewnego czasu były ważnym elementem jego poranków. Warknął na swoje sznurówki, gdyż jak zwykle, kiedy się spieszył, nie chciały się zawiązać. Spojrzał na zegarek i przeklął. Znów będzie musiał szybko iść. Dobrze, że przystanek znajdował się niedaleko. Otworzył drzwi i wyszedł przez bramkę oddzielającą podwórko od chodnika. Czym prędzej przeszedł przez ulicę i ruszył w stronę przystanku. Trochę szybszy krok niż zazwyczaj na szczęście nie spowodował u niego zadyszki. Los jednak chyba zaczął sobie z niego pogrywać, bo kiedy był jakieś sto metrów od przystanku, autobus wyjechał zza zakrętu. Nie było opcji, by mógł do niego dobiec. Po takim odcinku znów mogłaby powtórzyć się sytuacja z wczoraj. Już miał zrezygnować i wrócić do domu, aby tam poczekać godzinę na następny, gdy nagle koło niego zatrzymał się samochód.

- Historia lubi się powtarzać. – Usłyszał rozbawiony głos. Uśmiechnął się tylko i przytrzymał drzwi, które mężczyzna pchnął od środka. Pokręcił głową i wsiadł do samochodu. Nie mógł przecież odrzucić takiej okazji.

- Dzień dobry – przywitał się i zapiął pas.

- Cześć – odpowiedział mu nauczyciel. - Coś cię te autobusy nie lubią.

- Najwyraźniej czymś im podpadłem. - Uśmiechnął się, zerkając na mężczyznę. Wydawał się być całkiem w porządku, choć w ogóle nie miał tej aury nauczyciela. Czarne włosy, zamiast ułożone w jakiś elegancki sposób, rozrzucone były na różne strony. Chłopak miał wrażenie, że nie tylko on dzisiaj zaspał. Szczególnie, że oczy mężczyzny były lekko podkrążone i co chwile się przymrużały. Najbardziej jednak rozbawiło go coś innego.

- Tylko nie zaśnij przed kierownicą – wyrwało mu się. Na chwilę zapomniał, że rozmawia z nauczycielem. No ale przecież mężczyzna sam chciał, żeby zwracać się do niego normalnie. Ku swojej uldze usłyszał cichy śmiech.

- Wybacz. O północy przypomniałem sobie, że nie sprawdziłem testów, tak więc raczej się nie wyspałem. I oczywiście wyłączyłem nieświadomie budzik. Latałem po mieszkaniu jak głupi.

- Mam być szczery? - Mężczyzna spojrzał na niego, marszcząc brwi, po czym kiwnął głową. - To widać. Szczególnie, że wczoraj nie wyglądałeś jakbyś bał się grzebienia. Te guziki też przydałoby się równo zapiąć.

Mina Mikulskiego sprawiła, że Amadeusz zaczął się głośno śmiać. Logan przekrzywił lusterko i przejrzał się, po chwili do niego dołączając.

- Cieszę się, że nie zdążyłeś na ten autobus. Wyobraź sobie te miny, gdybym tak wszedł do szkoły.

- Nie byłoby tak źle. No może troszkę. W tej fryzurze wyglądasz... - Zamknął usta, gryząc się w język. Cholera, co to miało być? Prawie powiedział nauczycielowi, że wygląda uroczo!

- Wyglądam jak? - dopytał brunet, patrząc na niego przez chwilę.

- Zabawnie. - Amek przełknął ślinę, uśmiechając się. Odetchnął, kiedy mężczyzna odpowiedział tym samym, skupiając się na prowadzeniu.

Zajechali pod szkołę kilka minut później. Amek nie odzywał się zbyt często. Po ich wymianie zdań, pogrążony był we własnych myślach. Dalej nie mógł zrozumieć, jakim cudem prawie wyjawił swoją orientację. Dla niego tajemnicą nie było, że woli mężczyzn, ale inni wcale nie musieli o tym wiedzieć. W sumie tylko kilka osób zdawało sobie z tego sprawę. Więc co było w tym rozczochranym szarookim, że prawie się przed nim wygadał? Przecież zawsze uważał na swoje słowa.

- Wszystko okej? - zapytał Logan, przepinając guziki w koszuli.

- Tak, tak, czemu pytasz? - Popatrzył na niego wyrwany z rozmyślań. Na twarzy mężczyzny zobaczył rozbawiony uśmiech.

- Bo stoimy na parkingu już jakiś czas, a ty się patrzysz w szybę, jakbyśmy dalej jechali.

Amek rozejrzał się i ze zdumieniem spostrzegł, że Logan ma rację! Burknął coś niewyraźnie, podziękował za transport i wysiadł. Logan zrobił to samo, zdążywszy już doprowadzić się do porządku. Chociaż jego włosy chyba wcale nie chciały zmieniać swojego ułożenia, bo tylko trochę się ulizały.

- Nie ma sprawy. Przecież mam po drodze. Nie myślałeś o tym, żeby zrobić sobie prawo jazdy?

- Robiłem, ale choroba mi przerwała. Tak jakoś wyszło, że nie miałem okazji kontynuować. Może niedługo znów spróbuję.

- Na pewno byłoby ci łatwiej. Jeden autobus na godzinę jakoś nie sprzyja podróżowaniu po mieście.

- A żeby pan wiedział. - Weszli już do budynku, więc chłopak powrócił do bardziej formalnego zwrotu. Dzięki Loganowi był jednym z pierwszych uczniów, którzy zjawili się w szkole, ale i tak ktoś mógł usłyszeć ich rozmowę.

- Muszę lecieć. Do zobaczenia na angielskim – powiedział brunet i skręcił do pokoju nauczycielskiego.

Nie mając innego wyjścia Amadeusz udał się pod swoją salę. Jak się okazało, już ktoś tam stał.

- Hej – przywitała się Maja, podchodząc do niego z uśmiechem. Odpowiedział jej tym samym. Mimo, że znał ją jeden dzień, to naprawdę polubił tą małą blondynkę. Od razu złapali wspólny język i coś czuł, że to nie było tylko pierwsze wrażenie.

- Czy mi się wydawało, czy przyjechałeś z Loganem? - zapytała, a on zdziwiony na nią spojrzał.

- Loganem? Czyli naprawdę wszyscy poza szkołą traktują go jak kolegę?

- Tak. To dosyć dziwne, ale sam to zaproponował. Nie odbiegajmy od tematu i mi powiedz, dlaczego on cię przywiózł.

- Autobus mi zwiał, a on mieszka niedaleko i mnie zgarnął z pobocza.

- I tak po prostu cię rozpoznał? Przecież widział cię przez dwie godziny.

- Nie całkiem. Podwiózł mnie też wczoraj. – Dziewczyna spojrzała na niego i uniosła brwi. Zaśmiał się cicho. Chyba znalazł przyjaciółkę. - Nie patrz się tak na mnie.

- Nie patrzę się tak, ale uważaj. O ile się nie mylę, to nie ma dziewczyny, a z jego wyglądem oznacza to, że albo rozrzuca brudne skarpety po całym domu, albo jest gejem.

- A co to ma do mnie? - zapytał. Dziewczyna tylko spojrzała na niego znacząco. Czy ona...?

- Dokładnie. Mnie nie oszukasz. Mój brat jest homoseksualistą – powiedziała, a on rozejrzał się wokół. Nikt nie był na tyle blisko, żeby mógł ich usłyszeć. Nachylił się i z pełną powagą wyszeptał:

- Czytasz w myślach? - Maja spojrzała na niego jak na idiotę i zaczęła się śmiać. Po chwili do niej dołączył.

- Maja?

- Hmm? - Dziewczyna zajęta była szukaniem czegoś w plecaku.

- Nikt o tym nie wie. Czy mogłabyś...?

- Zachować to dla siebie? Nie ma sprawy.

- I naprawdę nie czytasz w myślach? - Ciche parsknięcie spowodowało, że się uśmiechnął. - Tak tylko pytam dla pewności.

- Nie, nie czytam. Po prostu jesteś przewidywalny. A jeśli chcesz, żeby ludzie się nie domyślili, to nie gap się tak na chłopaków.

- Ja się gapię? - Amek spojrzał na nią zdumiony.

- Nawet nie wiesz jak bardzo. Na razie można to wytłumaczyć tym, że jesteś nowy, ale i tak jest to podejrzane.

- Dzięki za radę. Czego ty szukasz w tym plecaku? - Maja wyciągnęła już chyba wszystkie książki jakie przyniosła do szkoły, ale dalej czegoś jej brakowało.

- Szukam... A jest! - Wyciągnęła dotykowy telefon z zawieszką w kształcie jednorożca. Szatyn zaśmiał się na jego widok. - Czego chcesz? Jest słodki, nie podoba ci się?

- Wiesz może i jestem homo, ale jednorożce i tęcze wcale mnie nie kręcą.

- Hahaha – zaśmiała się sztucznie dziewczyna. - Lepiej mi podaj swój numer, matole.

- Matole? Czym ja cię tak uraziłem, co?

- To było takie pieszczotliwe określenie.

- Wiesz, jeszcze wczoraj miałem cię za nieśmiałą i cichą osóbkę – powiedział, odbierając jej telefon i zapisując w niej swój numer.

- Cóż poradzić. Jakoś nie mam ochoty otwierać się na wszystkich. Niektórzy są po prostu irytujący. – Dziewczyna wzięła do ręki swój telefon i zaczęła w nim grzebać.

- To cieszę się, że ja do tej grupy nie należę.

Przed klasą zaczęło pojawiać się coraz więcej osób, aż w końcu zadzwonił dzwonek. Razem z Mają zebrali się z parapetu, na którym siedzieli i stanęli przy drzwiach. Chłopak z ulgą przyjął propozycję wspólnego siedzenia z Mają i po chwili obydwoje znaleźli się w sali geograficznej. Nie były to ulubione zajęcia Amka, przynajmniej w poprzedniej szkole. Nauczyciel jednak okazał się być całkiem w porządku, a on nawet rozumiał treść lekcji, więc nie było najgorzej.

- Pan Kostka jest jednym z fajniejszych nauczycieli. Jak czegoś nie zrozumiesz to możesz przyjść na zajęcia i ci wytłumaczy. W pierwszej klasie do niego chodziłam, bo w gimnazjum prawie niczego nas nie nauczyli.

- Mam podobny problem. Tyle, że zaległości jeszcze z liceum. - Chłopak skrzywił się na wspomnienie lekcji ze starej szkoły. Geografka była naprawdę stuknięta.

- Nie martw się. Nadrobisz.

Poszli na kolejną lekcję, którą okazała się być etyka. Przypominała ona lekcję religii, bo uczniowie w ogóle nie słuchali starszego pana z tytułem magistra. W całkiem dobrych humorach po przegadanej godzinie udali się na boisko, gdzie można było spędzić przerwę śniadaniową.

- Maja! - Amek odwrócił się, słysząc jak ktoś woła jego koleżankę. W ich stronę biegła nieco wyższa od Mai dziewczyna. Włosy miała zafarbowane na czerwono, a w uszach kilka kolczyków. Z tego co zdążył zauważyć Amek, nim rzuciła się na szyję blondynki, nosiła też jaskrawoniebieskie soczewki.

- Dusisz mnie. Puszczaj – zaśmiała się Maja i wyplątała z ramion czerwonowłosej. Ta spojrzała na Amka ze zdziwieniem, posyłając Mai znaczące spojrzenie. Dziewczyna westchnęła i przedstawiła ich sobie.

- Gab, to jest Amek. Amek, poznaj Gabrielę.

- Cześć. Więc to ty jesteś tym tajemniczym chłopakiem. – Uśmiechnęła się dziewczyna i uścisnęła jego rękę.

- Co we mnie takiego tajemniczego to nie mam pojęcia. - odpowiedział szatyn i zaraz po tym został złapany za rękę przez Maję.

- Pogadacie sobie później. Chodźmy wreszcie usiąść, bo głodna jestem. Gab, gdzie masz Pawła? - zagadała, ciągnąć ich do cienia.

- Został na korytarzu. Artystka go złapała i przetrzymuje, próbując zmienić jego podejście do przedmiotu.

- Artystka? - zapytał Amek, siadając na trawie pod drzewem.

- Aleksandra Kałaput. Nasza nauczycielka od zajęć artystycznych. Zobaczysz na następnej lekcji – wyjaśniła Maja, pogrążając się w rozmowie z koleżanką. Widać było, że się dogadują, co było o tyle dziwne, że wyglądały jak swoje przeciwieństwa. Spokojna, zwyczajna dziewczyna, jaką na pierwszy rzut oka była Maja i szalona, rozrywkowa Gabrysia.

Po chwili dziewczyny wciągnęły Amka w rozmowę i skończyło się na tym, że jednak nie zdążyli zjeść. Mimo to w dobrych humorach udali się na lekcje. Gab szybko się pożegnała, a Amek dowiedział się, że jest ona o rok od Mai młodsza, co znaczyło, że od niego o dwa. Był przekonany, że jest na odwrót, ale pozory mylą.

Amek na własnej skórze dowiedział się, dlaczego dziewczyny tak nie lubiły pani Kałaput. Pierwszy rzut oka i już wiedział, że jemu także nie przypadnie do gustu. Jedynym co sprawiło, że nie uciekł z tej sali, kiedy tylko ta jędza zaczęła z nim rozmowę było to, że na następnej lekcji miał angielski. Nie rozumiał jakim cudem mogła mieć taki talent plastyczny i wokalny. Musiał przyznać, że w swoim zawodzie była całkiem dobra, jednak wyczuwał w niej stereotyp pustej barbie. A takie osoby były jego zdaniem najgorsze.

Z ulgą wyszedł z klasy, kiedy tylko zabrzmiał dzwonek. Nie mógł uwierzyć, że w tej szkole jest nauczycielka, która z tak widoczną pogardą patrzyła na uczniów. Oczywiście nie wszystkich, ale on chyba w szczególności nie przypadł jej do gustu.

- Co to było? - Odetchnął z ulgą, kiedy w ciszy pokonali drogę do sali językowej.

- Witaj w moim świecie. Ta baba nie cierpi mnie od samego początku i nie ma to nic wspólnego z przedmiotem. W zeszłym roku wygrałam konkurs plastyczny, a ona w zamian wlepiła mi pałę za nie przyniesienie projektu. Jak miałam go przynieść, skoro byłam na rozdaniu nagród?

- Widzę, że nie lubisz jej tak jak i ja. – zaśmiał się Amek. - Cieszmy się, że to tylko jedna lekcja w tygodniu.

- Nie ważne.

Pogadali jeszcze przez chwilę, jednak jako, że przerwa była pięciominutowa, szybko zastał ich dzwonek. Weszli do klasy, a Amek mimowolnie uśmiechnął się do nauczyciela.

- Cześć wam – szepnął do niego i Mai, po czym przywitał się formalnie z klasą. Wyglądało to tak konspiracyjnie, że obydwoje nie mogli powstrzymać śmiechu. Na szczęście reszta uczniów jeszcze też się nie uspokoiła.

* * *

- Cicho tam – powiedział Logan do klasy, zerkając na Amka. Chłopak dalej się uśmiechał, a nauczyciel miał ochotę odpowiedzieć tym samym. Na policzkach szatyna pojawiały się dołeczki, kiedy tylko wyginał wargi w uśmiechu.

Otrząsnął się z tych myśli. Skąd niby wiedział o tych dołeczkach? Czyżby wcześniej mu się przyglądał? Odrzucił te myśli od siebie i skupił się na prowadzeniu zajęć. Tak jak zwykle to robił, pod koniec lekcji rozdał uczniom zadania. Na koniec semestru przeglądał prace i dawał kilka ocen uczniom, którym stopnie się wahały. Posłał kartki klasie, omijając jednak zdezorientowaną dwójkę z pierwszej ławki. Nakazał reszcie pracować, po czym usiadł i zaczął grzebać w biurku.

- Proszę pana, jeszcze my. – szepnęła Maja, uśmiechając się do Logana. Ten tylko uniósł do góry palec, każąc jej czekać, po czym z szuflady wyjął zieloną teczkę.

- Dla was mam coś innego. – Popatrzył na nich mrużąc oczy. Automatycznie Amek także to zrobił, dzięki czemu nauczyciel mógł dostrzec wyzwanie w brązowych oczach. Zobaczył też coś, czego nigdy by się nie spodziewał. Znał to coś i lekko zszokowany, nie mógł oderwać od niego oczu. Spojrzenie, jakim obdarzył go chłopak wyrażało zainteresowanie i to nie tylko przedmiotem.

Odchrząknął. Przecież mógł się mylić. Znał tego chłopaka trochę ponad dobę. Wręczył im kartki z trudniejszymi zadaniami.

Nie minęło jednak kilka minut, a zobaczył jak ktoś podsuwa mu kartkę przed nos. Szybciej niż wczoraj?

- Skończyłeś? - zapytał, ponownie spoglądając w oczy chłopaka. Ten uśmiechnął się i kiwnął głową. Dalej jednak spoglądał na Logana, który usiłował to zignorować i skupić się na sprawdzaniu kartki. Maja szturchnęła łokciem Amka, mówiąc "nie gap się tak" i pewnie myśląc, że Logan jej nie słyszy. Mimowolnie się uśmiechnął, po czym spojrzał na nich. Amek patrzył gdzieś za okno, a jego policzki pokryte były intensywną czerwienią.

Wrócił do poprawiania pracy, z zapałem szukając błędów, których nie było wiele. Trzy mało ważne pomyłki wcale nie obniżały poziomu wiedzy chłopaka. Oddał szatynowi pracę i patrzył jak chłopak usiłuje poprawić swój błąd. Coś mu chyba nie pasowało, bo poprawiwszy dwie pomyłki, wstał i podszedł to niego, pokazując kartkę.

- Nie rozumiem. Wiem, że to jest źle, ale naprawdę nie mogę znaleźć nic, co by mi nie pasowało – powiedział cicho, stając obok Logana i pokazując mu miejsce.

- Bo jeśli czytasz to na głos to pasuje. Dla wszystkich byłoby zrozumiałe, ale nie możesz tak napisać. To słowo używane jest tylko w języku potocznym.

Chłopaka chyba olśniło, bo pochylił się nad biurkiem i ołówkiem skreślił słowo, aby napisać kolejne. Mikulski spojrzał mu przez ramię, po czym uśmiechnął się, kiwając głową. Amek wrócił na swoje miejsce i zaczął coś cicho tłumaczyć Mai, która chyba sobie z czymś nie radziła. Uciszył innych uczniów, którzy nie rozmawiali na tematy związane z lekcją i czekał na dzwonek. Ten rozbrzmiał po kilku minutach, dając uczniom upragnioną, piętnastominutową przerwę.

Amek i Maja zostali jako ostatni. Dziewczyna oddała Loganowi swoją kartkę, a Amek zaczął zbierać te pozostawione przez kolegów na ławkach. Zaskoczyło to mile nauczyciela, bo przecież o nic nie prosił. Kiedy wszystkie prace leżały na jego biurku, chłopak oparł się o swoją ławkę.

- Myślałem nad tym, kiedy moglibyśmy się spotykać. Pasowałby wam poniedziałek na siódmej lekcji? - Spojrzał na Amka, który kiwnął głową, a następnie przeniósł wzrok na Maję, która z niemrawą miną spoglądała na nich obu.

- Ja nie mogę. W poniedziałki są próby orkiestry. - Logan spojrzał na nią zdziwiony.

- Grasz na czymś? – zapytał równocześnie z Amkiem.

- Na flecie.

- Nie wiedziałem. - Logan przyjrzał się swojemu podziałowi godzin. - To co powiecie na wtorek o piętnastej?

- Mamy wtedy w-f, o ile się nie mylę – odpowiedziała Maja, szukajac w pamięci planu lekcji. - Myślę, że pani Wrona mogłaby mnie zwolnić z lekcji. Ostatnio miałam małą kontuzję, więc i tak na razie nie ćwiczę.

- Ja mam czas – powiedział szatyn, a Logan kiwnął głową.

- Więc uzgodnione. Porozmawiam z panią Wroną, a wy idźcie na lekcje. Kończycie za godzinę?

- Tak, po historii.

Po krótkim pożegnaniu uczniowie poszli w swoją stronę, a on skierował się do pokoju nauczycielskiego. Już skończył zajęcia na dzisiaj, więc nigdzie mu się nie spieszyło. Ktoś go zawołał, więc spojrzał w kierunku wnęki, w której znajdowała się sala biologiczna. Uśmiechnął się, widząc młodego nauczyciela idącego w jego stronę.

- Radek, już wróciłeś? - Podał mu dłoń, a drobniejszy mężczyzna ją uścisnął. Był od niego kilkanaście centymetrów niższy, miał rude włosy i kilka piegów na nosie. Do tego szczupła sylwetka i zielone oczy, które odejmowały mu lat.

- Tak. Wczoraj na konferencji udało nam się sporo załatwić i dzisiaj nie było mnie tylko na dwóch lekcjach. Idziesz do pokoju?

- Ty też?

- Taa, koniecznie muszę napić się kawy.

- Ty? Wydawało mi się, że jej nie cierpisz.

- Bo nie cierpię, ale na poprzedniej lekcji trochę mi się przysnęło i uczniowie budzili mnie wskaźnikiem – zaśmiał się sam z siebie, co udzieliło się także Loganowi.

- To się nie dziwie, że chcesz tę kawę. Resztka był z wami na konferencji?

- Nie. Podobno wziął wolne, żeby zabrać małą do lekarza. Dzisiaj widziałem jak z samego rana zamykał się w gabinecie. Wyglądało to trochę dziwnie.

- Co jak co, ale on łatwo nie ma. Zajmować się takim małym dzieckiem. Jak ona się nazywała?

- Madzia – odparł biolog bez chwili wahania. Logan zauważył, że nieco posmutniał. Od jakiegoś czasu, kiedy tylko wspominał o wice dyrektorze, Radek jakoś markotniał.

- Wszystko w porządku? - Rudzielec tylko sztucznie się uśmiechnął i pokiwał głową. Nie zdążył go dopytać, bo drzwi od gabinetu Resztki otworzyły się. Mężczyzna rozejrzał się dookoła i dostrzegłszy ich, skinął głową. Wyglądał na zdenerwowanego. W końcu westchnął i zawołał Świerka.

- Radek, chodź na chwilę. Masz teraz okienko, prawda?

- Tak. Coś się stało? - Logan zauważył, że biolog stara się nie patrzeć wprost na dyrektora i coś mu w tym wszystkim nie pasowało. Chyba musiał poważnie porozmawiać z przyjacielem.

Jako, że został sam, ponieważ Radek wszedł do gabinetu za dyrektorem, udał się do pokoju, gdzie w spokoju mógł napić się kawy. Na jutrzejszej godzinie wychowawczej musiał powiedzieć uczniom o wycieczce, którą razem z dyrektorką zaplanował pierwszego dnia szkoły. Wszystkie klasy trzecie w jednym ośrodku zapowiadały się być totalną masakrą, ale on się tym nie przejmował. Po co się martwić czymś, na co nie miał wpływu? Choćby truł im o regulaminie na każdej lekcji, oni i tak przemycą alkohol i będą się wymykać z pokoi. Chodziło tylko o to, żeby nie zrobili nic głupiego, czyli przede wszystkim – zero seksu. Wycieczka miała się odbyć za miesiąc, na początku października. Po kłótni przy wyborze miejsca, stanęło na wyjeździe w góry. Zakopane cieszyło się dobrą opinią, a gorące źródła i narty były idealnym kompromisem. Problemem była tylko nieprzewidywalna pogoda, ale mieli nadzieję, że akurat im się uda. Dodatkowo zaplanował zajęcia z osobami z różnych krajów, więc nie obejdzie się bez edukacji.

Spojrzał na zegar i umył kubek, postanawiając wcześniej wrócić do domu. Nie było sensu siedzieć tu, skoro i tak jest sam.